ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟ ΝΑ ΣΤΕΡΕΙΣΑΙ.

«Φάτο τώρα που προλαβαίνεις! Γρήγορα, γρήγορα! Φάε όσο περισσότερο μπορείς!»

Πάνω κάτω, αυτά λέει μια φωνή μέσα σου επιτακτικά και συνήθως το λέει την στιγμή που μένεις μόνη/ος και θες να χαλαρώσεις.

Και ακολουθεί μία υπερκατανάλωση φαγητού, μέσα σε μία αίσθηση θολούρας. Στην θολούρα αυτή, δεν έχεις λόγο, δεν έχεις άποψη, δεν έχεις αίσθηση του σώματός σου, δεν έχεις διαχείριση, δεν έχεις επιλογή.

Απλά τρως γρήγορα για να προλάβεις.
~
παύση
Τι να προλάβεις ακριβώς;
~
Και μένεις να σε παρακολουθείς με τρόμο που δεν μπορείς να σταματήσεις τον εαυτό σου.
Κι όλο αυτό σου δίνει τη ψευδή «απόδειξη» ότι, ναι, χρειάζεται επιτέλους να κάνεις εκείνη τη δίαιτα, για να σε περιορίσεις με κάποιο τρόπο!
Έλα όμως που κάθε σου σκέψη για δίαιτα, φέρνει και τον φόβο στέρησης φαγητού.
~
παύση
Μήπως τελικά θέλεις να προλάβεις να φας, πριν ξαναμπείς στον έλεγχο και στην στέρηση;
~
Και το φαγητό μετά δεν είναι ποτέ αρκετό και νιώθεις διαρκώς ανικανοποίητη/ος.
Κι αυτό, οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη κατανάλωση φαγητού, πάλι με θολούρα και με άμεση επίπτωση στην αυτοεκτίμηση σου.

Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία πέρα από το σώμα σου, στην πραγματικότητα, την πληρώνει και η αυτοεκτίμησή σου.
Καταλήγεις να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου μόνο όταν τηρείς το πρόγραμμά σου κατά γράμμα και ανίκανη/ος όταν δεν το ακολουθείς.
Μα όταν μιλάμε για στέρηση, δεν είναι θέμα ικανότητας. Μπαίνεις σε μια διαδικασία που εκ προοιμίου θα σε βγάλει ανίκανη/ο.
Ο φόβος στέρησης φαγητού, σε αφήνει πάντα ανικανοποίητη/ο και δεν σου επιτρέπει να κινηθείς με βάση τις ικανότητές σου, ούτε τις ανάγκες σου.
Για ποια ικανότητα μιλάμε λοιπόν;
Ικανότητα να παραμένεις ανικανοποίητη/ος;
Ικανότητα να υπομείνεις στέρηση;
Ο φόβος στέρησης, σε βάζει σε μια κατάσταση που δεν χορταίνεις, το φαγητό δεν είναι ποτέ αρκετό και βγάζεις συμπεράσματα για τον εαυτό σου που δεν ισχύουν.
Και βασανίζεσαι.

Ξέρω ότι ακούγεται πολύ δύσκολο, αλλά είναι σημαντικό να επιτρέπεις στον εαυτό σου να τρως, όσα κιλά κι αν είσαι. Δεν εννοώ να πέσεις στο φαγητό δίχως αύριο. Αυτό είναι το άλλο άκρο της στέρησης.Μιλάω για άνευ όρων άδεια στον εαυτό σου να καταναλώνεις ό,τι τρόφιμο επιθυμείς, ενώ παράλληλα συνδέεσαι με το σώμα σου, νιώθεις την πείνα σου, τον κορεσμό σου, την επιθυμία σου, την ευχαρίστηση σου, την ικανοποίηση σου.
Όταν επιτρέπεις, δίνεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να έχεις λόγο, άποψη, διαχείριση, επιλογή και φυσικά να ακούσεις το σώμα σου. Κι όταν είσαι σε επαφή με το σώμα σου, δεν θα οδηγηθείς ποτέ στο να τρως δίχως αύριο.

Δοκίμασε διαφορετικά, όχι πιο αυστηρά.