ΣΩΜΑ, ΦΑΓΗΤΟ & ΝΤΡΟΠΗ

Η Μυρσίνη ερχόμενη, ξεδίπλωνε ολοένα και περισσότερο ένα ιστορικό ντροπής.
Ντροπή για τα κιλά της, το σώμα της και το φαγητό.

Η ντροπή δεν ξεκίνησε φυσικά από την ίδια. Θυμάται από μικρούλα ότι στο σπίτι υπήρχε πολύ άγχος για το φαγητό κι ένας μεγάλος φόβος «μην τυχόν τα παιδιά γίνουν χοντρά».

Οι γονείς της ήταν αδύνατοι, πρόσεχαν πάντα πάρα πολύ, μιας και η μαμά της αλλά και ο μπαμπάς της, προέρχονταν από οικογένεια με «κληρονομικό πάχος», όπως αναφέρει, οπότε το να παχύνουν ήταν κάτι που δεν ήθελαν να συμβεί ούτε στους ίδιους ούτε στα παιδιά τους, ποτέ.

Έτσι από πολύ μικρή ηλικία, η Μυρσίνη θυμάται να ντρέπεται κάθε φορά που ήθελε να φάει παραπάνω και να κρύβει την κοιλίτσα της αν τυχόν και είχε πεταχτεί.

«Η μητέρα μου πάντα πρόσεχε πόσο θα φάω και δεν μου επέτρεπε τα γλυκά. Εγώ όμως τα έτρωγα κρυφά στο σχολείο. Ότι χαρτζιλίκι είχα, το ξόδευα σε σοκολάτες και κρουασάν. Γύριζα στο σπίτι χορτάτη από γλυκά και έτρωγα και το φαγητό για να μην με πάρουν χαμπάρι. Ήταν στην πέμπτη δημοτικού, τότε που άρχισα να παχαίνω και οι γονείς μου, ανησυχούσαν ακόμα περισσότερο και με έγραψαν γυμναστική. Εκεί ξεκίνησε για μένα ένας νέος κύκλος ντροπής. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα όταν είσαι παχύ παιδί και σε βάζουν να κάνεις γυμναστική…»

Στα 45 της χρόνια σήμερα, δεν μπορεί να θυμηθεί πολλές στιγμές στη ζωή της χωρίς να ανησυχεί για τα κιλά της και το φαγητό. Η Μυρσίνη για χρόνια προσπαθούσε να απαλλαγεί από την ντροπή κάνοντας δίαιτες, μα κάθε δίαιτα την άφηνε ολοένα και πιο ντροπιασμένη. Γιατί όταν δεν άντεχε να κάνει άλλο δίαιτα, έτρωγε. Έτρωγε πολύ. Και φυσικά, ντρεπόταν.

«Θυμάμαι μία φορά που τα είχα καταφέρει. Είχα χάσει τόσο βάρος. Ήμουν πιστή στη δίαιτα μου για 1,5 χρόνο. Το έλεγχα. Κι έτσι είχα φτάσει στα κιλά μου, αν και ήθελα ακόμα να χάσω 5-6. Ήμουν χαρούμενη θυμάμαι που όλοι με κοιτούσαν με θαυμασμό και με επιβράβευαν. Μάλιστα κάποιοι είχαν αρχίσει να μου μιλούν, ενώ μέχρι πρότινος ούτε καλημέρα δεν μου λέγαν. Όλα τα θυμάμαι καλά. Τώρα όμως που κάνουμε εμείς αυτά εδώ, αρχίζω να θυμάμαι ότι και τότε ακόμα ντροπή αισθανόμουν για μένα. Πίστευα ότι πρέπει να χάσω κι άλλο. Για να είμαι ασφαλής, να έχω περιθώριο να τρώω καμιά φορά, και μήπως καταφέρω να νιώσω άνετα στο σώμα μου χάνοντας λίγο ακόμα. Ποτέ δεν ένιωσα άνετα στο σώμα μου όμως.»

Η ιστορία της Μυρσίνης, είναι κοινή.  Είναι πολλοί οι άνθρωποι που μεγάλωσαν με τον φόβο πάχους. Κι είναι αυτός ακριβώς ο φόβος πάχους, που δημιουργεί το πάχος, αλλά κυρίως μία διαταραγμένη σχέση με το φαγητό.

Η ντροπή είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να μαλακώσει αν κάνεις δίαιτες, ούτε αν χάσεις πολλά κιλά. Η στέρηση φαγητού, που πολλές φορές μπορεί να ονομάζεις πειθαρχία, δεν μπορεί να σου απαλύνει καμία ντροπή.

Στο κέντρο βάρους, δεν δουλεύουμε το ψυχικό τραύμα της ντροπής, γιατί αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να φροντίσεις ψυχοθεραπευτικά, όμως μπορώ να σε βοηθήσω να σταματήσεις να βάζεις αλάτι στη πληγή.

Οι δίαιτες δεν σε βοήθησαν ποτέ. Σε άφηναν πάντα με περισσότερη ντροπή, με περισσότερα κιλά, με περισσότερη επιθυμία να φας και ολοένα πιο αποδυναμωμένη.
Έλα να δούμε λοιπόν, πώς μπορείς πια, να αποκαταστήσεις την σχέση σου με το φαγητό.

Δοκίμασε διαφορετικά, όχι πιο αυστηρά 🌻