ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ

Είναι μέρες τώρα που ήθελα να γράψω τα διαιτολογικά μου -τι έγινε το καλοκαίρι, πως φάγαμε, πως ήπιαμε, πώς ήρθαμε, για τη στέρηση, τη δίαιτα, το σώμα και το άγχος μετά τις διακοπές. Νιώθω όμως ένα πράγμα να κυριαρχεί σε μένα τις τελευταίες μέρες που συναντώ τις γυναίκες που κάνω ενημέρωση και τις γυναίκες που παρακολουθώ από παλιά, νιώθω ένα δέος. Μου διηγούνται τις ιστορίες τους, μου κάνουν την τιμή και μοιράζονται μαζί μου κομμάτια της ζωή τους και ένα πράγμα μπορώ να πω με σιγουριά· ότι συναντώ καθημερινά, γυναίκες αγωνίστριες.
Γυναίκες που αγωνίζονται για τους αγαπημένους τους ανθρώπους, για τα παιδιά τους, για τα σπίτια τους, για τις οικογένειές τους, για την υγεία τους, για την επαγγελματική και προσωπική τους εξέλιξη, για την καλύτερη ζωή τους. Και μέσα σε όλα αυτά, συνήθως για χρόνια, αγωνίζονται και για το βάρος τους.

~ανοίγει παρένθεση~
Αναλογίσου τι σκέψεις κάνεις, όταν συναντάς χοντρές γυναίκες ή γυναίκες που πάχυναν τελευταία. Τσάκωσε τη πρώτη σκέψη, την πρώτη αίσθηση που έρχεται σχεδόν αμέσως στο μυαλό.
Έχουμε μάθει με κάποιο τρόπο ότι οι γυναίκες που είναι χοντρές, είναι τεμπέλες, τρώνε όλη μέρα και δεν τους νοιάζει τίποτα, είναι αποτυχημένες, δεν είναι πειθαρχημένες, είναι άσχημες, είναι καρικατούρες, είναι ανέραστες, είναι για λύπηση κτλ.
Στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι έτσι.
Αν τις κοιτάξεις πέρα από τα στερεότυπα, θα δεις γυναίκες καθόλου τεμπέλες, καθόλου να τρώνε όλη μέρα, καθόλου αποτυχημένες, καθόλου απειθάρχητες, καθόλου άσχημες, καθόλου καρικατούρες, καθόλου ανέραστες, καθόλου για λύπηση. Είναι γυναίκες που αγωνίζονται στη ζωή τους και που έτυχε να βρίσκουν ανακούφιση/ασφάλεια/ξεκούραση από τον καθημερινό τους αγώνα στο φαγητό. Εκεί να ξαποσταίνουν, γιατί ο χρόνος που τους μένει είναι λίγος και το φαγητό δρα αμέσως.
~κλείνει παρένθεση~

Αλλά ο αγώνας που δίνουν χρόνια με το βάρος τους, είναι άνισος και για αυτό πολύ συχνά νιώθουν ότι αποτυγχάνουν κατ’ εξακολούθηση. Μάθανε να αγωνίζονται ενάντια στο σώμα κι όχι με σύμμαχο το σώμα. Ερχόμενες στο κέντρο βάρους ο αγώνας για τα κιλά τους παίρνει μια άλλη μορφή. Πιο φιλική. Δεν αγωνίζονται πλέον κατά του σώματος, αλλά κατά των στερεοτύπων και της χρόνιας επαναλαμβανόμενης στέρησης, μέσα από μια διαδικασία αποδοχής, αυτοσυμπόνιας, θρέψης και απενεχοποίησης. Αγωνίζονται και για την υγεία τους δημιουργώντας μία υγιή σχέση με το φαγητό. Αγωνίζονται για τον σεβασμό στο σώμα τους και για το δικαίωμα τους σε μία αξιοπρεπή ζωή με το σώμα που έχουν σήμερα.

Να σημειώσω τα εξής δύο:
*Εδώ η λέξη χοντρή, δεν είναι διόλου περιφρονητική, είναι απλά μία περιγραφή. Δεν μου αρέσει να περιγράφω τους ανθρώπους ως παχύσαρκους ή υπέρβαρους, με παραπέμπει σε δεδομένα που δεν ενστερνίζομαι. Αν είσαι χοντρή δεν είναι απαραίτητα κακό, κι αν είσαι λεπτή δεν είναι απαραίτητα καλό. Είσαι αυτό που είσαι σήμερα και υπάρχει χώρος για όλους.
**Είμαι σίγουρη, ότι εκεί έξω υπάρχουν αντίστοιχα, άντρες που αγωνίζονται στη ζωή τους και ταλαιπωρούνται με τη διατροφή τους και το βάρος τους, δεν μιλάω για εκείνους, γιατί μέχρι σήμερα τα προγράμματά μου απευθύνονται σε γυναίκες κι έτσι συναντώ μόνο γυναίκες. Εύχομαι στο μέλλον οι υπηρεσίες μου να επεκταθούν ώστε να έρθω σε επαφή και να γράψω με τον ίδιο θαυμασμό, για τους άντρες.

Δοκίμασε διαφορετικά, όχι πιο αυστηρά 🌻