ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΠΙΑΤΟ

- Αν μπει στο πιάτο, πρέπει να το φάω όλο! - Τι εννοείς «πρέπει να το φας όλο»; Ακόμα δηλαδή κι αν έχεις χορτάσει; - Ναι. Πλέον καταλαβαίνω πότε έχω χορτάσει, μα δε μπορώ να αφήσω τίποτα στο πιάτο. - Αυτό σου συμβαίνει με όλα τα φαγητά; - Ε εντάξει, τις προάλλες τώρα που το σκέφτομαι, άφησα το σπανακόρυζο όταν χόρτασα. - Τότε; Ποια είναι τα τρόφιμα που νιώθεις ότι πρέπει να τα φας όλα αν μπουν στο πιάτο; Μπορείς να θυμηθείς κάποια περιστατικά; - Μμμμμ, να χθες έφαγα πίτσα, ήταν πεντανόστιμη! Μου αναλογούσαν 5 κομμάτια στη μοιρασιά αλλά στα 3 κομμάτια είχα χορτάσει. Μου ήταν αδύνατον να αφήσω τα υπόλοιπα 2. Τα έφαγα σχεδόν με το ζόρι, στο τέλος είχα αρκετό φούσκωμα. - Τι συναίσθημα είχες όταν έπρεπε να φας και τα υπόλοιπα 2 κομμάτια; - Νομίζω είχα λίγο άγχος και ένιωθα ότι έπρεπε να τα φάω οπωσδήποτε όλα, αφού τα δικαιούμουν, ήταν στο πιάτο μου. - Θα χαρακτήριζες τη πίτσα ως ένα «παχυντικό» τρόφιμο; - Ναι βέβαια! Ειδικά που το έφαγα και βράδυ... - Στις δίαιτες σου επιτρεπόταν; - Κοίτα τώρα πια δεν κάνω δίαιτες και το ξέρεις, όμως παλιά που έκανα διάφορες διατροφές και δίαιτες, μου επιτρεπόταν να τρώω μία φορά στο τόσο έως 2 κομμάτια μαζί με σαλάτα για να χορτάσω. - Και χόρταινες; - Ναι αμέ! - Η διάθεσή σου για πίτσα χόρταινε; - Χαχα αυτή δε χορταίνει ποτέ! - Δεν χορταίνει ποτέ; Από πότε συμβαίνει αυτό; - Ίσως από τότε που άρχισε να μου απαγορεύεται... Ο ίδιος διάλογος αναπαράγεται καθημερινά, με διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετικά τρόφιμα. Είναι όταν οι άνθρωποι πέρα από τη πίτσα τρώνε και την στέρηση της πίτσας που έχουν υποστεί. Στέρηση που είτε συνέβαινε στη πράξη είτε υπήρχε μόνο ως σκέψη, παραμένει να είναι στέρηση που έχει τις συνέπειές της. Αν για χρόνια κάνεις δίαιτες ή απλά προσέχεις τη διατροφή σου μέσα από άτεγκτους κανόνες, όταν βρεθεί στο διάβα σου κάτι που έχει κατηγορηθεί ότι σε παχαίνει και κάποιος άλλος σου το προσθέσει ως μερίδα, σου μοιάζει αδύνατο να σταματήσεις να τρως όταν χορτάσεις, ακόμα κι αν νιώσεις μεγάλη δυσφορία στη συνέχεια. Άπαξ και μπει στο πιάτο, είναι σαν να ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου. Φράσεις εσωτερικού διαλόγου όπως «φάτο τώρα που μπορείς», «τώρα που το έχεις», «μπήκε στο πιάτο σου άρα το δικαιούσαι, φάτο», «είναι πίτσα δεν γίνεται να την αφήσεις», εντείνουν αυτό το άγχος και την επιτακτικότητα που πρέπει να τελειώσεις αυτό που έχει μπροστά σου. Μα γιατί όμως να νιώθεις έτσι; Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Είναι σύμπτωμα της απαγόρευσης και της δαιμονοποίησης των τροφίμων ότι σε παχαίνουν. Τα καλά νέα είναι ότι όταν αρχίσεις και παρατηρείς πότε χόρτασες και να εντοπίζεις παράλληλα με τι συναίσθημα συνεχίζεις να τρως, είναι ένα στάδιο της διαδικασίας αποκατάστασης σου από τη χρόνια δίαιτα, τη στέρηση και τη δαιμονοποίηση των τροφίμων. Αυτό το συναίσθημα του άγχους και της επιτακτικότητας είναι η συναισθηματική κατάσταση που είχες όταν έκανες δίαιτα και σου δινόταν μια απρόσμενη ευκαιρία όπου μπορούσες να φας κάτι απαγορευμένο. Σε αυτή τη συναισθηματική κατάσταση όμως μπορεί να εξακολουθείς να βρίσκεται ακόμα κι όταν δεν κάνεις δίαιτα, είναι το μαθημένο, το γνώριμο συναίσθημα. Όταν το εντοπίζεις και συνειδητοποιείς ότι πλέον σήμερα εσύ ορίζεις τι και πόσο θα φας και αποσυνδέεις τα τρόφιμα από τα κιλά σου, αφήνεις πίσω σου το άγχος και τον φόβο πάχους τότε σιγά σιγά εξοικειώνεσαι με τα απαγορευμένα αυτά τρόφιμα. Κι έτσι η αίσθηση της επιτακτικότητας και του άγχους, σταδιακά αντικαθίστανται από μία αίσθηση ελευθερίας, ευέλικτης ελευθερίας που σου ανοίγει μόνο επιλογές, όχι απαγορεύσεις. Όταν εξοικειώνεσαι με τα απαγορευμένα τρόφιμα, δεν είσαι αναγκασμένη να τα φας μέχρι να μην αντέχεις άλλο, γιατί ξέρεις ότι μπορείς να ξαναφάς όποτε θελήσεις, κανείς δεν στο απαγορεύει.
Δοκίμασε διαφορετικά, όχι πιο αυστηρά 🌻

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις