Η Ελπινικη για χρονια προσπαθουσε να πειθαρχησει

«Σαν παιδί, είχα παραμεληθεί συναισθηματικά πολύ. Οι γονείς μου ήταν παρόντες σωματικά αλλά ταυτόχρονα απόντες συναισθηματικά. Μετά από κάποια χρόνια ψυχοθεραπείας και τώρα ερχόμενη σε σένα αρχίζω να συνδέω περισσότερο τα πράγματα. Κάθε φορά που έκανα δίαιτα, κατέρρεα συναισθηματικά. Το φαγητό ήταν το συναισθηματικό μου αποκούμπι, και στη δίαιτα το στερούμουν. Η στέρηση του φαγητού που λαχταρούσα, μου θύμιζε ότι είχα παραμεληθεί. Μου ήταν τρομερά δύσκολο να πειθαρχήσω, κι έτσι ακολουθούσε το μεγάλο φαγοπότι.»

Η Ελπινίκη για χρόνια προσπαθούσε να πειθαρχήσει. Κατηγορούσε τον εαυτό της για το βάρος της που ολοένα και αυξανόταν ενώ πίστευε ότι μέσα από τη στέρηση φαγητού (δίαιτα) θα έβγαινε πιο δυνατή και αποδεκτή από τους άλλους. Ήταν δυνατή, γιατί ζήτησε βοήθεια από ψυχοθεραπευτή για να επουλώσει τις πληγές της και στη συνέχεια ζήτησε βοήθεια για να φτιάξει την σχέση της το φαγητό. Κι έτσι το παζλ της ιστορίας της ζωής της άρχισε να γεμίζει και η ιστορία της από βάρος μετατράπηκε σε δώρο. Γιατί τώρα ήξερε.