Μηπως το φαγητο στις γιορτες σε αγχωνει; ΙV
Που να πάρει! Κι έχει τόσες θερμίδες αυτό το σουφλέ!
Θα κάνω τουλάχιστον μισή ώρα διάδρομο αύριο. Στο γρήγορο. Και ανηφόρα. Να το κάψω σίγουρα.
Κόψε μου άλλο ένα κομμάτι. Έχω σκάσει στο φαΐ, αλλά τώρα τα έχω χαλάσει όλα έτσι κι αλλιώς.
Μεγάλο κομμάτι κόψε.»
Σου ακούγεται οικείος ο παραπάνω μονόλογος;
Εγώ πάντως τον έχω ακούσει σε πολλά τραπέζια, από πολλούς ανθρώπους, ανεξάρτητα από το βάρος τους.
Η αλήθεια είναι ότι η ανησυχία για το βάρος, δεν έχει να κάνει με το πόσο ζυγίζεις, αλλά με το πώς βιώνεις το σώμα σου.
Η πρόθεση σου να ξεκινήσεις δίαιτα ή σκληρή άσκηση την επόμενη ημέρα μετά από ένα πλούσιο γεύμα, δεν είναι ιδιαίτερα λειτουργική, αν και καταλαβαίνω ότι συμβαίνει επειδή ανησυχείς.
Παρατηρείς τον μηχανισμό;
Τρως, γιατί έτσι είναι, θα φας. Νιώθεις άγχος που έφαγες. Αποφασίζεις "να το σώσεις". Μετά τρως πιο πολύ, ακόμα κι αν το σώμα σου δεν είναι έτοιμο να το δεχτεί. Αλλά το συναίσθημα της επερχόμενης στέρησης και σωματικής καταπόνησης, σε κάνει να θες να τα φας όλα τελικά.
Μα δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να απολαύσεις τη στιγμή σου, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Οι δεύτερες σκέψεις είναι αυτές που σε κάνουν να τρως περισσότερο από όσο θες. Φάε ως εκεί που νιώθεις άνετα το στομάχι σου και γεύεσαι την νοστιμιά ακόμα. Κι αν επιτρέπεις ήδη στον εαυτό σου να τρώει αυτό που αγαπά, ξέρεις από πριν ότι θα το ξαναπολαύσεις το ίδιο φαγητό. Δεν έχεις ανάγκη να το φας σαν να 'ναι η τελευταία φορά.
